Nasi absolwenci
Ks. Marek Starowieyski, profesor nauk teologicznych,
patrolog – specjalista nauki Ojców Kościoła,
wyróżniony Oskar(d)em Staszica w jubileusz naszego 120 – lecia
Marek Starowieyski urodził się 25 stycznia 1937 w Krakowie. Pochodzi z rodziny ziemiańskiej. Jego rodzice posiadali majątek ziemski w Bratkówce i Ustrobnej w obecnym województwie podkarpackim. Jego Rodzina herbu Biberstein była spokrewniona ze znanymi rodami – Fredrów, Szeptyckich, Sapiehów czy Królowa Belgii. Znana pisarka Zofia Starowieyska Morstinowa to ciocia Ks. Profesora, a błogosławiony Stanisław Starowieyski to stryj. Na początku II wojny światowej jego ojciec z racji pochodzenia został skazany przez władze radzieckie na śmierć. Najprawdopodobniej został rozstrzelany. Marek Starowieyski wojnę przeżył wraz z matką i bratem w Kieleckiem, w majątku swego wuja pod Włoszczową. Po dewastacji dworku rodzina żyła w ciężkich warunkach, matka musiała podjąć się pracy fizycznej. Po jakimś czasie przeniosła się z rodziną do Szczekocin, gdzie została nauczycielką angielskiego. Po wojnie z racji złego stanu zdrowia wywołanego przez ciężkie warunki Starowieyski leczył się w Porąbce, Zakopanem, znalazł się w domu dziecka w Krzeszowicach, aby wreszcie podjąć naukę w Sosnowcu, w IV Liceum Ogólnokształcącym im. Staszica, w którym zdał maturę w 1954. W Sosnowcu mieszkał z matką w wynajmowanym pokoju z używalnością kuchni przy
ul. Małachowskiego. Matka pracowała w Sosnowcu w bibliotece, później była kierowniczką jej oddziału na Sielcu.
Po maturze rozpoczął studia filologii klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim Po pierwszym roku studiów w 1955 roku, wstąpił do warszawskiego seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 czerwca 1960 roku z rąk Błogosławionego Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Następnie kontynuował przerwane studia uniwersyteckie pracując równocześnie jako duszpasterz m.in. w parafii w Józefowie k. Otwocka.
W tym okresie zaczął zajmować się Ojcami Kościoła. Tematem jego pracy magisterskiej była spuścizna pisarza hiszpańskiego żyjącego u schyłku epoki patrystycznej, Izydora z Sewilli. W roku 1968 wyjechał na studia do Rzymu, które ukończył w 1971 doktoratem na Uniwersytecie Gregoriańskim. Następnie pracował w Kongregacji Wychowania Chrześcijańskiego w Watykanie. W trakcie pracy i w podróżach naukowych po Europie poznał i wymieniał poglądy naukowe z wieloma autorytetami – kad. Garonne, kard. Schöffner oraz profesorowie: Martini, Lazzatti, Rahner, Ratzinger, Danielou, Marrou, De Lubac, Congar. W 1974 roku powrócił do kraju.
Po powrocie do kraju zajął się pracą dydaktyczną i naukową, zaczął budowanie biblioteki patrystycznej przy Seminarium Duchownym w Warszawie. Habilitował się na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie w 1985. Od 1993 profesor zwyczajny w Instytucie Filologii Klasycznej UW – obecnie emerytowany. Wykładał też w Papieskim Instytucie Patrystycznym Augustinianum w Rzymie, Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie oraz w Papieskim Instytucie Wschodnim w Rzymie. Pracował też jako rekolekcjonista i kaznodzieja.
W roku 1993 z inicjatywy Ks. Profesora powstała słynna seria „Źródła Monastyczne”; jest już ponad 100 tomów. Należy do najwybitniejszych znawców apokryfów, czyli opowiadań na wzór Ewangelii. Wydał ich około 20 tomów: tłumaczenie i komentarz.
Ks. Profesor jest współautorem wieku opracowań zbiorowych; rozdziałów w książkach i artykułów w periodykach jest ponad 300. Ks. Profesor publikuje, obok polskiego języka, także po włosku i po francusku. Jest członkiem różnych komisji naukowych. Fenomenem działalności translatorskiej Ks. Profesora są tłumaczenia dzieł chrześcijańskich z języka koptyjskiego, syryjskiego oraz arabskiego. Cenny jest Słownik Piśmiennictwa Wczesnochrześcijańskiego. Tylko do Encyklopedii Kultury Bizantyjskiej ksiądz Profesor napisał 45 haseł.
Ogólnie Ks. Profesor wydał ponad 250 książek.
W bieżącym roku Profesor obchodzi 65 lat święceń kapłańskich oraz 60 lat pracy naukowej.
Jego osiągnięcia i dorobek naukowy, dydaktyczny i wydawniczy są ogromne; zostały one uhonorowane w 2017 roku, kiedy otrzymał tytuł doktora honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego (obecnie Akademii Katolickiej) w Warszawie.
Opracował:
(Wojciech Stawiany)
