Gdy wrzesień rozpędza się przed finiszem astronomicznego lata, to znaczy, że w kalendarzu Liceum STASZICA czas na ślubowanie najmłodszej generacji licealistów.
W dziejach 126 lat naszej Szkoły pokolenia doświadczały staszicowskiego rytuału immatrykulacji – za każdym razem podobnego, co wynika z tradycji, a jednocześnie niepowtarzalnego jak kolejne roczniki nowo przyjętych uczniów.
Tegoroczne ślubowanie licealistów klas pierwszych – i wiele wydarzeń minionego półrocza – naznaczyły procedury sanitarne: maseczki, odstępy między zajmowanymi miejscami oraz pomniejszenie gremium, które spotkało się w samo południe 18 września 2020 roku w hali szkolnej.
Przed Pocztem Sztandarowym STASZICA, w obecności Wychowawców, Dyrekcji i klas drugich liceum czteroletniego, przybyłych pod opieką Profesorów – pierwszoklasiści w mundurkach z „jednym paskiem” wypowiedzieli rotę ślubowania.
Rygor „dystansu społecznego” zachowaliśmy w przestrzeni, bo przecież w sferze odczuć i słów, symbolicznych gestów – byliśmy blisko siebie, w miejscu wspólnym.
Klasy starsze podkreśliły odświętność dnia, m.in. poprzez strój galowy, mimo że z powodu rygorów epidemicznych, dotyczących zgromadzeń, większość społeczności szkolnej nie mogła osobiście przybyć na akademię; uczniowie zespołów maturalnych i przedmaturalnych uczestniczyli w planowych lekcjach.
Miejsce wspólne – umysł ścisły odniesie do kategorii iloczynu zbiorów, humanista powiąże z polem semantycznym pojęć, przyrodnik przyłączy empirycznie do logiki eksperymentów, a artysta skojarzy z konsonansem harmonicznym.
To, że byliśmy blisko siebie, w miejscu wspólnym, wyraziło się również we współbrzmieniach wypowiedzi.
W oracji Pana Dyrektora Grzegorza Walotka – matematyka i absolwenta STASZICA – wspomnienie zdefiniowało analogię, a było to osobiste doświadczenie „pierwszaka” sprzed trzech dekad, który jak bohaterowie dzisiejszej uroczystości odczuwał radość i ekscytację, pomieszane z niepokojem, nadziejami i celami. Pan Dyrektor życzył młodzieży – wiedzy i mądrości, dzielonej z innymi ludźmi oraz bycia dobrym i przyzwoitym człowiekiem…
O takich też odczuciach i marzeniach z powagą mówiła w imieniu koleżanek i kolegów delegatka klas pierwszych w inicjalnym wystąpieniu.
Zacytowane przez Pana Dyrektora przesłanie Patrona Szkoły – słowa Stanisława Staszica o talencie, „szlachetnym i surowym metalu”, któremu wartość dopiero „praca nada”, powróciło w wypowiedzi ucznia klasy maturalnej do najmłodszych licealistów. Przewodniczący Samorządu Szkolnego zaznaczył także ważność koleżeństwa i przyjaźni wśród STASZICAKÓW.
Pani Profesor Wioleta Garnik, reprezentująca „wychowawców?pierwszaków”, podkreśliła w przemowie rangę licealnej epoki w życiu młodego człowieka oraz żartobliwie odniosła się do frazy przekazywanej przez roczniki uczniów: „… i zaczął się STASZIC”.
Echo tych słów wybrzmiało w dowcipnym i pokrzepiającym wystąpieniu reprezentantek klas drugich – uczennic klasy 2c o profilu medialno-prawnym, które powołując się na doświadczenie starszeństwa wspomniały początki licealne oraz akcentowały wartość koleżeństwa i aktywność we wspólnocie intelektualnej Liceum STASZICA.
Prezes Fundacji Szkolnej im. Stanisława Staszica i emerytowany nauczyciel historii – Pan Janusz Kubicki inspirująco przybliżał postacie STASZICAKÓW, których losy wzajemne krzyżują się w „pomaturalnym” życiu i nieraz znacząco się splatają z ważnymi momentami w najnowszych dziejach Ojczyzny.
Miejsc wspólnych w tej polifonii usłyszeć można było jeszcze więcej, mimo że autorzy niezależnie komponowali przekaz; podziwialiśmy również artystyczny duet licealistek (śpiew & akompaniament muzyczny, dedykowane pierwszoklasistom)…
To nie przypadek, to kod kulturowy miejsca wspólnego…
… co potwierdzam ja, Duch Liceum STASZICA i Wasz Skryba, w annały wpisujący ważną kartę z Anno Domini 2020!
TARCZA SZKOLNA UCZENNICY IV LO IM. S. STASZICA W SOSNOWCU Z 1 IX 1960 ROKU
