Polskie Towarzystwo Fizyczne we współpracy z Politechniką Warszawską, Komitetem Fizyki PAN oraz Polskim Stowarzyszeniem Fotonicznym ustanowiło rok 2022 Rokiem Mieczysława Wolfkego.
Mieczysław Wolfke (ur. 29 maja 1883 w Łasku, zm. 4 maja 1947 w Zurychu) – polski fizyk, profesor Politechniki Warszawskiej, prekursor holografii i telewizji. Odkrył metodę krzepnięcia helu
oraz dwa rodzaje ciekłego helu. Był masońskim Wielkim Mistrzem Wielkiej Loży Narodowej w latach 1931–1934. W latach 1930–1934 pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Fizycznego.
W wieku 9 lat wraz z rodzicami Mieczysław przeniósł się do Częstochowy. W wieku 12 lat napisał rozprawę o podróżach międzyplanetarnych (zwłaszcza na Księżyc). W Częstochowie Mieczysław ukończył pięcioletnią salę gimnastyczną dla chłopców. Następnie kontynuował naukę w Szkole Realnej w Sosnowcu obecny Staszic, którą ukończył w 1902 roku. W wieku 17 lat stworzył i opatentował prototyp telewizora, który nazwał „elektroskopem bez drutów”. Patent ten został doceniony na wystawie Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie w 1902 roku i dał mu uznanie na świecie.
Od 1902 roku rozpoczął życie studenckie, początkowo w Leodium, następnie na Sorbonie.
W 1907 powrócił do Polski i rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim, by w 1910 roku z odznaczeniem zdobyć stopień doktora filozofii u prof. Ottona Lummera. Po opatentowaniu w 1909 roku wspólnie z Karolem Ritzmannem (późniejszym szwagrem) lampy kadmowo-rtęciowej został zatrudniony w Zakładach Zeissa w Jenie. W 1912 roku wyjechał o Karlsruhe, gdzie przez 4 miesiące pracował jako asystent prof. Ottona Lehmanna w Zakładzie Fizyki miejscowej Politechniki.
26 maja 1913 r. uzyskał habilitację na Uniwersytecie w Zurichu, recenzentami pracy byli Albert Einstein i Pierre Weiss.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku Wolfke uzyskał polski paszport.
W 1920 roku dostał propozycję objęcia stanowiska profesora Uniwersytetu Warszawskiego i przyjął nominację, ale ze względu na problemy finansowe i brak laboratorium nie podjął się tej pracy. W 1921 roku uzyskał kolejną habilitację na Uniwersytecie w Zurychu recenzentami której byli Edgar Meyer i Erwin Schrödinger.
W 1922 roku Wolfke otrzymał stanowisko profesora na Politechnice Warszawskiej i wrócił do Polski. Na Politechnice Warszawskiej kierował Katedrą Fizyki na Wydziale Elektrotechniki. W 1924 roku rozpoczął współpracę z Instytutem Niskich Temperatur w Lejdzie.
W 1938 roku włączył się w organizację lotu polskiego balonu nazwanego „Gwiazdą Polski” do stratosfery. Pierwszą z prób spotkało niepowodzenie, druga zaś zaplanowana była na wrzesień 1939 roku. Badania Wolfkego przerwał wybuch II wojny światowej. Z jego zakładu fizyki na Politechnice Warszawskiej władze niemieckie wywiozły sprzęt, on jednak nie poddał się i prowadził nieustannie działalność dydaktyczną i konspiracyjną. Warto także wspomnieć, że jeszcze przed wojną, w maju 1939 roku, ostrzegał przed bronią atomową, zaś w 1945 roku wydał broszurę o bombie atomowej. Po zaprzestaniu działań zbrojnych Wolfke przyczyniał się do odbudowy polskiej nauki. Następnie udał się w zagraniczną podróż, mającą na celu poznanie aktualnego stanu światowej nauki oraz zakup nowoczesnej aparatury. 4 maja 1947 roku zmarł nagle w Zurychu.
