Kiedy zbliża się dzień Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny, nasze myśli kierują się ku przeszłości, ku często dawno już minionym chwilom. Wspominamy wtedy nie tylko najbliższych, ale i ludzi ważnych dla nas jako społeczności, narodu. Wspominamy pisarzy, artystów, wodzów, polityków, ludzi dzięki którym przeżywaliśmy chwile wzruszeń i uniesień, ale też ludzi, którym zawdzięczamy naszą tożsamość. W lokalnej mini skali takimi ważnymi w życiu ludźmi bywają nauczyciele.
Od lat młodzież naszej szkoły w końcu października odwiedzała groby nauczycieli „Staszica” po to by zapalić znicze, a starsze groby uporządkować. A skoro „Staszic” wszedł w 127 rok swojego istnienia, to jest tych grobów niemało.
W tym roku jednak nie możemy pojechać ani na cmentarz komunalny przy ul. Wojska Polskiego, ani na cmentarz przy ulicy Będzińskiej, czy cmentarz przy ulicy Mireckiego. Możemy jedynie przywołać w życzliwych wspomnieniach pamięć o nauczycielach, którzy pracowali na dobre imię, poziom i renomę „Staszica”, którzy tworzyli jego mit.
Wspomnijmy więc – Waldemara Zillingera, Stanisława Bomskiego, Józefę Trzaskę, Marię Polańską, Henryka Nowakowskiego, Franciszka Hanzla, Mieczysława Kociołkowskiego, Janinę Mazurkiewicz, Jerzego Krama, Bogdana Rudzkiego, Kazimierza Sadowskiego, Roberta Żabówkę, Barbarę Jakóbik, Franciszka Zbiega, Jadwigę Moskwę, Agnieszkę Kozłowską, Jolantę Jeżewską, Henrykę Włusek, Marię Niedbał, Ligię Wójcik, Bogusława Kabałę, Annę Nawrat, Ottona Rauka, Władysława Borgieła, Martę Chróścielewską.
