„Partery ogrodowe baroku – czyli kontrasty przyrodnicze wewnątrz układów geometrycznych” to tytuł wystawy prac plastycznych przygotowanych na Festiwal Nauk Przyrodniczych przez klasy 1GA 1GB 1GC 3GA 3GB. Prace wykonano w ramach zajęć artystycznych i plastyki.
Moda na formowane ogrody barokowe rozpoczęła się wraz z bogaceniem się dworów w XVII wiecznej Francji. Na bazie włoskich ogrodów renesansowych tworzono znacznie większe złożenia parkowe, gdzie wedle ściśle określonych zasad projektowano geometryczne skwery, zdobione przyciętymi trawnikami, parterami haftowymi, formowanymi drzewami, żywopłotami i gwiaździście rozchodzącymi się alejkami. Charakteryzowały się rozmachem, wielkością oraz dążeniem do kontrastów wewnątrz układów. Ze względu na małe zróżnicowanie wysokości terenu ziem francuskich, ogrody barokowe były założeniem płaskim, którego dominantą był budynek mieszkalny. Wszystko ułożone było względem jednej głównej osi, tworząc czasami lustrzane odbicie po jej obu częściach. Tworzono wspaniałe krajobrazowe osie widokowe, na które składały się nie tylko rośliny i ścieżki, ale również sale ogrodowe, salony, gabinety, teatry, arkady, schody, place, fontanny, rzeźby, małe budynki, mosty czy sztuczne zbiorniki wodne. Można by rzec, że mowa jest o wnętrzach pałacowych. Ogrody barokowe były wymagające względem ogrodników i bardzo drogie w utrzymaniu. Z tego względu ich wielkość uzależniona była od majętności właściciela posesji. Dobór roślinny obejmuje głównie gatunki rodzime z domieszką drzew i krzewów obcych. W ogrodach barokowych formy kompozycyjne i elementy roślinę są bardzo bogate i dużo bardziej urozmaicone niż we wcześniejszych stylach. Najwspanialszym ogrodem, który stał się wyznacznikiem ogrodu barokowego, był francuski Wersal.
Ogrody barokowe są znane przede wszystkim z parterów ogrodowych. Wyróżnia się ich kilka odmian:
– Partery haftowe – oparte na ornamencie haftowym i inspirowane kobiercami orientalnymi. Kwiaty pełnią tutaj nadrzędną rolę, stosowano je tylko na obrzeżach.
– Partery rabatowe – symetrycznie wydzielone rabaty kwiatowe otoczenie ścieżkami z piasku lub wielokolorowego materiału. Rabaty otaczał niski żywopłot.
– Partery gazonowe – najprostsze w swojej formie. Często występującym elementem był tutaj rysunek darni na tle żwiru lub piasku.
– Partery oranżeriowe – partery gazonowe wzbogacone o rośliny kubłowe, które ustawiano w szpalerach.
Obejrzyj zdjęcia z wystawy:
